Blog

Nieuw! Collega Marina blogt regelmatig over haar werk bij Eilandzorg. Ze geeft daarmee een kijkje in haar bijzondere werkgebied, en laat ons met passie ervaren hoe mooi het is om te zorgen voor anderen. Lees u ook mee? 

Bijna 17 jaar heb ik onder meer voor een huisarts gewerkt, voordat ik verhuisde naar Zeeland. Ik had daar geweldig leuke collega’s. En het huisartsenechtpaar waarvoor ik werkte voelde bijna als “familie".

Nooit gedacht hier bij Eilandzorg hetzelfde gevoel te kunnen ervaren. Maar het tegenovergestelde bleek waar; het is een geweldig leuk team collega’s. Op de zorgvloer, kantoor, het wijkteam, de huishouding, de gastvrouwen, het activiteiten-team etc. etc...

Goede collega’s maken je werk leuker. Maar je kunt ook je beroep beter uitoefenen. Je kunt op elkaar terugvallen en van elkaar leren. Zo verhuisden onlangs binnen Locatie de Wieken een groep van 7 cliënten van de afdeling PG, naar een nieuwe, gerenoveerde gang. Een hele organisatie, dat kan je je wel voorstellen. Er werd een verhuisplan gemaakt, collega’s werden opgetrommeld en verhuizen maar! Uit alle hoeken kwam hulp, ook van collega’s die eigenlijk vrij waren, stonden die dag om 7:00 uur paraat. De collega s die al aanwezig waren, stelden voor langer te blijven en boden hulp waar nodig. Het werd een topdag! Iedereen heeft zijn steentje bijgedragen. Het was een vermoeiende, maar oh zo’n leuke dag.

Kortom: collega’s en collegialiteit zijn belangrijk. Zeker in de zorg waar samenwerking zo ontzettend belangrijk is. Samen sterk!

Werken op een Psychogeriatrische afdeling is iedere keer anders. Een dienst kan variëren van heel rustig naar een drukke dienst. Zo ook deze avond. Wat rustig begon, werd in de loop van de avond steeds onrustiger. Tijd om de sfeer proberen om te buigen. 

Muziek heeft een positieve uitwerking op mensen. Ook op onze bewoners. Muziek verbindt, ontroert en zorgt voor gezelligheid.

‘We gaan zingen, vinden jullie dat leuk?’
Ik probeer de tv op muziek te zetten maar krijg dit niet voor elkaar.
Eén van onze bewoners grapt: 'je hebt toch zo’n ding bij je, lukt het daar niet op?'
Ik lach, en haal mijn telefoon uit mijn tas.
‘Wat willen jullie horen?’
‘Wim Sonneveld’, wordt er door iemand geroepen.
Ik zoek 'Het Dorp' op van Wim Sonneveld.
Het is prachtig om te zien hoe onze bewoners met elkaar zingen en genieten.
‘…en langs het tuinpad van mijn vader, zag ik de hoge bomen staan...’
En zo gaat het verder, het ene liedje na het andere.
Gelukkig. De rust is wedergekeerd.

Het is mooi om te zien hoe mensen kunnen genieten en ontspannen van muziek.
Zing een lied, met een lach en een traan!

In de thuiszorg kwam ik regelmatig bij een echtpaar dat ik ondersteunde met de persoonlijke zorg. Altijd als ik daar kwam, stond de muziek aan. Meneer en mevrouw waren gek op muziek. Meneer vertelde dat ze vroeger heel veel samen dansten en daar altijd zo van genoten. Mooie herinneringen. Helaas konden ze dat nu niet meer. 

Hij vroeg me of ik ook van dansen hield.
Ik vertelde dat ik in mijn jeugd ook vaak danste, maar dit al lange tijd niet meer deed.
‘Wat jammer dat je dat niet meer doet. Het is zo leuk, en je bent nog jong!’ 
‘Voor je het weet ben je oud en lukt het niet meer, dan denk je met weemoed terug aan die tijd.’
‘Ik zou graag eens met je gedanst hebben. Dat had vast wel gemogen van mijn vrouw.’
Met een grote lach op het gezicht keek hij naar zijn vrouw.
‘Misschien kunnen we in uw dromen stiekem een dansje wagen?’ lachte ik.

Meneer had gelijk, we zijn nog ‘jong’. We rennen door het leven, en vergeten soms te genieten van de mooie dingen. Zeker nu in deze feestmaand met de kerstdagen in het vooruitzicht.

Laten we daarom dankbaar zijn, en genieten van deze mooie dagen. En zullen we dan ook echt omkijken naar elkaar en de ouderen in onze omgeving?

Ik wens jullie fijne feestdagen en een gezond en liefdevol nieuwjaar. 
En misschien…. als goed voornemen vaker een dansje wagen! 

Leven en dood liggen dicht bij elkaar. Als je jong bent denk je er niet altijd bij na. Maar zodra je ouder wordt, en er mensen om je heen wegvallen, valt het niet te ontkennen. In de zorg worden we helaas ook regelmatig geconfronteerd met het einde.

Ik kwam al een poosje bij een cliënt. Deze meneer had de diagnose kanker gekregen. Met medicatie was het redelijk onder controle te houden. Maar van meneer hoefde het niet meer: ‘Ik heb geen zin om die rotpillen steeds te slikken’, vertelde hij me. ‘Maar mijn kinderen willen dat wel graag.’ Meneer heeft geen makkelijk leven gehad, en toen zijn vrouw wegviel, viel het hem ook erg zwaar. Vaker gaf hij aan dat het plezier in het leven soms moeilijk te vinden was..

Met de tijd heb ik meneer goed leren kennen. Als ik binnenkwam, kon ik aan zijn gezicht vaak al zien hoe zijn pet stond. Op een gegeven moment werd meneer zieker. Een longontsteking. Met antibiotica was het redelijk onder controle te krijgen, tot die ene dag.

Op een werkdag kwam ik aan bij het huis van meneer. Zijn dochter wachtte me op bij de deur. ‘Het gaat niet goed met vader. Kan je alsjeblieft snel komen?’ 
Ik stapte binnen en zag meneer op een keukenstoel zitten, met zijn rug tegen de muur. Totaal verward, bleek en grauw. ‘Meneer, ik ben het’, zei ik, en wreef over de rug van zijn hand. Hij keek me glazig aan, en brabbelde iets overstaanbaars. Hij pakte mijn hand zo stevig vast, dat het bijna pijn deed. Ik vertelde hem en zijn dochter dat ik de dokter ging bellen. Ook overlegde ik telefonisch met de verpleegkundige en vroeg haar of ze direct kon komen. Even later stapte ze binnen en zei: ‘Vervolg jij je route maar, de andere cliënten wachten ook op jou. Ik blijf wel hier’. De huisarts was inmiddels ook gearriveerd. Het ging allemaal erg snel. De arts onderzocht meneer en constateerde dat het einde nabij was. In samenspraak met de familie werd er een comfortbeleid ingezet: we stellen dan alles in het werk om de zorg en kwaliteit van leven in deze laatste levensfase zo goed mogelijk te laten verlopen. 

Samen met een aantal collega’s ben ik de volgende nog bij meneer langs gegaan. Later hoorde ik, dat hij een half uur na ons bezoek afscheid van het leven heeft genomen.. 

Ook voor ons in de zorg is het afscheid nemen zwaar. Weliswaar op een andere manier, maar we nemen afscheid van een leven. Van iemand die we met liefde verzorgd hebben. Afscheid nemen doet altijd pijn. Ook in ons zorg-hart.. 

Een warme zomer.
De warmste zomer sinds 1976. Mijn geboortejaar.

Tijdens warme dagen gaat het werk gewoon door. Ook in de zorg.
In zo’n periode is het belangrijk extra alert te zijn op uitdrogingsverschijnselen bij de cliënten. 
Veel drinken en uit het warme zonnetje blijven is iets wat ik de afgelopen weken vele malen adviseerde aan onze cliënten.

‘Denk je ook om jezelf?’ Dat krijg ik meerdere keren per dag te horen.
‘Hier heb je een lekker glaasje water’.
‘Kijk eens, ik heb een waterijsje voor je.’
‘Jij zult het ook wel warm hebben, ga maar even zitten hoor!’
Zo zorgen wij voor onze cliënten, en zij voor ons. 

In deze tijd van het jaar verzorgen we ook de zorg van vakantiecliënten op verschillende campings op Schouwen-Duiveland.
Zo kom ik momenteel een aantal keer per week op een camping waar ik een meneer verzorg.
Ik word altijd hartelijk welkom geheten met een vriendelijk: ‘goedemorgen zuster!’ 
‘Ik ben echt blij met de zorg die jullie geven’, vertelde meneer mij pas. 
‘Jullie krijgen een 10+ van mij!’

Meneer verblijft met zijn vrouw een aantal maanden op een camping in Ouwerkerk. 
Samen hebben ze een heerlijke vakantie, en krijgt meneer de zorg die hij nodig heeft. 
‘Ik ben heel tevreden!’, vertelt meneer me nogmaals.
Ik krijg een grote glimlach op mijn gezicht.
‘Wat fijn om te horen meneer’.

Terwijl ik de camping af loop, valt het me op dat iedereen me groet.
‘Ah zuster, bent u daar weer?’
‘Ja hoor, op naar de volgende cliënt!’
Het geeft me een goed gevoel. 
Ik ben dankbaar dat ik op deze manier kan bijdragen aan een fijne vakantietijd voor anderen. 
Een vakantie mèt zorg, zonder zorgen.

Marina, team Wijkverpleging

Terwijl ik de sleutel in het slot steek bij mijn eerste cliënt van deze ochtend, roep ik vrolijk: “Joehoe, goedemorgen!” Vanuit de stoel in de woonkamer hoor ik: “Aah, daar is de opgewekte zuster weer.

Jij bent ook altijd vrolijk hè?”
“Ja mevrouw, meestal wel hoor”, grinnik ik.

“Hoe gaat het met u?”
“Ach, zo’n beetje ‘t zelfde hoor”, antwoordt mevrouw.
“Vandaag heb ik een verrassing”, vertel ik haar. “Ik mag voor het eerst insuline bij u prikken, onder toezicht van mijn collega!”
Ik ben blij met de reactie van mevrouw, want ze reageert gelijk positief: “Ohw, dat is mooi, dan hoeven er voortaan geen 2 zusters meer te komen en mag je alles zelf doen. Je hebt er ook hard je best voor gedaan hè? En dat met je werk en je gezin erbij.”
“Ja, dat klopt mevrouw.” Ik moet glimlachen om haar. Ze gunt het me, en zelf vindt ze het ook prettig. Ze weet dat ik graag voor mijn gezin zorg, maar ook blij wordt van mijn werk door het zorgen voor anderen. En wil investeren in een opleiding. Zo zorg ik ook voor mezelf ;)

“Ja, jij hebt wel 17 jaar voor die dokter gewerkt hè, voordat je naar Zeeland verhuisde. Ik heb zelf ook twee jaar voor een dokter gewerkt”, vertelt mevrouw. “Voordat ik trouwde met mijn man.”
“Heeft u een foto van uw man?” vraag ik haar.
Onder uit de tas komt een versleten mapje, met een oude, grijze foto. Er staat een knappe man op, achter een machine.
Mevrouw zucht: “Ja…, daar was hij nog jong hè?”
“Heb je een foto van jouw gezin?”, vraagt ze me.
Ik duik in mijn telefoon en zoek wat leuke foto’s op. Met trots laat ik ze zien.
“Wat een rijkdom.” Ze glimlacht terwijl ze het zegt. “Dan heb je heel wat om voor te zorgen zeg.”
Ik kijk haar aan en zeg: “Dat klopt, maar nu zorg ik voor u.”

“Kom je vanavond weer?”, vraagt mevrouw.
“Ja, ik ben er weer om zes uur hoor!”
“Mooi,” antwoordt ze, “dan mag je me weer prikken hoor, dat doe je goed.”
Ik glimlach.
“Tot vanavond mevrouw, fijne dag vandaag!”

Terwijl ik de deur achter me dicht trek, bedenk ik me hoe mooi dit werk is. Hoe fijn het is dat je mag zorgen voor de generatie die ervoor heeft gezorgd dat wij kunnen leven zoals we nu doen.

Zorgen doe je met je hart ❤️